Heel wat bedrijven en organisaties doen het: een soort wedstrijd uitschrijven voor communicatie, marketing of reclamebureaus. Waarop al die bureaus aan de slag gaan in de hoop om een (communicatie)opdracht binnen te halen. Hun medewerkers lossen communicatievraagstukken op, schrijven strategieën of werken (nep)campagnes uit. Uren en uren (= gratis!) werk met andere woorden. En als het even kan, dan gieten ze het eindresultaat in een mooi vormgegeven document met foto’s, grafieken en andere creatieve features. (= kost!)

En dan is het bang afwachten, de concurrentie inschatten en kaarsjes branden. De gratis gewerkte uren kan je nooit in rekening brengen, je kan alleen hopen op een lange samenwerking met de opdrachtgever in kwestie om de financiële put aan “non billable hours” iets of wat op te vullen. Dat geldt uiteraard enkel voor die enkeling die de opdracht ook effectief binnen haalt. 

Ik heb net zo’n pitch (mee) gewonnen. Mee, inderdaad want ik heb met een aantal andere partijen deelgenomen. En we mogen de komende vier jaar mee de communicatie rond de Oosterweelverbinding verzorgen samen met het communicatieteam van Lantis. 

Toen ik het nieuws van het ‘winnen’ te horen kreeg, had ik er een dubbel gevoel over. Natuurlijk was ik blij dat ik mee mag werken aan de ‘werf van de eeuw’, in mijn achtertuin nog wel. Maar tegelijk vind ik het ook heel jammer voor de andere kandidaten die nu uit de boot vallen. Een paar van hen ken ik. Het zijn bureaus waar ik al mee heb samen gewerkt heb. Bureaus vol goede, professionele (en sommigen ook gewoon lieve) mensen die ik het winnen van een wedstrijd ook gun. 

Het podium is te klein voor ons allemaal. Maar terwijl ik het beklim denk ik aan hen en wil hen bedanken. Omdat door hun professionaliteit, de mijne ook tot het uiterste wordt gedreven en ik uitgedaagd word om ‘on top of my game’ te zijn. Ik kan alleen maar hopen dat mijn dankbaarheid de financiële put iets minder diep doet ogen.